Jendela Berkaca Embun
Sebuah arsip berdebu di rongga kepala,
Menyimpan hantu yang sering berbisik,
Menjaga jiwa ringkih yang enggan menyala,
Pada gema tawa yang terasa menusuk.
Lalu kutemukan jendela berkaca embun,
Tempat berlindung dari risau yang hebat,
Mendengar orkestra hujan yang lembut menuntun,
Pada aroma teh dan tawa seorang sahabat.
Inilah payung dari serpihan ingatan,
Bayangan di punggung tak lagi kuajak berperang,
Sebagai bekal melangkah ke persimpangan
Cukup berjalan ke arah cahaya yang benderang.
***
جندلا بركاچ امبون
سبواه ارسيڤ بردبو د روڠڬ كڤالا
مڽيمڤن هنتو يڠ سريڠ بربيسيك
منجاڬ جيوا ريڠكيه يڠ اڠڬن مڽالا
ڤادا ڬم تاوا يڠ تراس منوسوق
لالو كوتموكن جندلا بركاچ امبون
تمڤت برليندوڠ داري ريساو يڠ هبت
مندڠر اوركسترا هوجن يڠ لمبوت منونتون
ڤادا اروم ته دان تاوا سئورڠ سهابت
إنيله ڤايوڠ ديري داري سرڤيهن إڠاتن
بياڠن د ڤوڠڬوڠ تق لاڬي كواجق برڤرڠ
سباڬاي بكل ملڠكه ك ڤرسيمڤاڠن
چوكوڤ برجالن ك اره چهاي يڠ بندرڠ
Puisi ini dialihaksarakan oleh Riausastra.com. Jika terdapat kesalahan pada penulisan aksara Arab Melayu, mohon tunjuk ajarnya ke WA 0895622119785





















